Yaşam süresinin 100 yıldır günde 5 saat, 10 yılda 2.2 yıl gibi çarpıcı bir hızla arttığı görülmektedir. Kazanılan ek yıllar genellikle güçsüzlük, hastalık ve bunaklıkla geçmektedir. Bu durum insanlar açısından çok ciddi sonuçları da beraberinde getirmektedir.

İnsan yaşamı daha önce hiç görülmemiş, hakkında pek bir şey bilinmeyen yepyeni bir boyut kazanmaktadır. Ne yazık ki yaşam süresinde görülen bu artış eğilimiyle sağlık koşulları arasında bir koşutluk yoktur.

Britanya’da yapılan bir çalışmada 1991 ile 2001 yılları arasında yaşam süresinde 2,2 yıllık bir artış gerçekleşmesine karşın sağlıklı yaşam süresinde yalnızca 0,6 yıllık bir artış olduğu, fazladan yaşanan 1,6 yıllık süreyi insanların çoğunlukla hastalıklarla boğuşarak geçirdikleri saptanmıştır.

Hızlı yaşlanma süreci ile gelişebilecek sorunları önlemeye yönelik olarak geliştirilen Yaşlanma 2002- Uluslararası Eylem Planı; “her yerde insanların güvenli ve saygın şekilde yaşlanmalarını ve toplumlarında bütün haklara sahip bir vatandaş olarak yaşamaya devam etmelerini garanti etmeyi” amaçlamaktadır.

Eylem planına göre, 21. yüzyılda hızlı yaşlanma süreci ile karşılaşılabilecek sorunların azaltılması için sektörlerin tümünde bütün düzeylerde tutum, uygulama ve politikalarda değişiklikler gerekmektedir.

Yaşlanan nüfusun bakım, tedavi ve sosyal gereksinimlerinin karşılanmasına yönelik uygun politikaların geliştirilememesi, ihtiyaçların yeterince karşılanmamasına ve ihtiyaçlara yönelik harcamalarda artışa neden olmaktadır.

Ülkemizde de doğumda beklenen yaşam süresi giderek artmakta olup, bu sürenin 2010 yılı için kadında 73.8 yıl, erkekte 69.0 yıl olması beklenmektedir. 65 ve üzeri yaş grubunun toplam nüfusumuza oranı 2000 yılında %5.6 iken bu oran 2007 yılında %6.8’e yükselmiştir.

Yaşlanma konusunda toplumsal düzeyde değerlendirme yapılırken yaşlı nüfusun toplumdaki payı %7-10 arasında olduğunda yaşlı nüfus nitelemesi yapılmaktadır. Yaşlı nüfusun toplumdaki payı %10’dan fazla olduğunda çok yaşlı nüfus ifadesi kullanılmaktadır.

Ülkemizde yaşlı bakımı; yaşlı nüfustaki artış, ailede yaşlıların bakımında önemli rol oynayan kadınların çalışma yaşamına katılması, çekirdek aileye dönüşüm sonucunda konutların küçülmesi, kamu kaynaklarından sağlık hizmetlerine ayrılan payın ihtiyacın çok gerisinde olması gibi nedenlerle ciddi bir sorun olmaya adaydır.

2002 yılında Sağlık Bakanlığımız tarafından “sağlıklı ve aktif olarak yaşlanan bir toplum” oluşturmak amacıyla “Ulusal Yaşlı Sağlığı Programı” geliştirilmesi ve uygulanması hedeflenmiştir. Ulusal yaşlı sağlığı programına ilişkin hedef ve stratejiler aşağıdaki şekilde özetlenebilir;

- 2020 yılına kadar yaşlıların daha sağlıklı olmalarını ve toplum içinde daha aktif rol almalarını sağlamak.

- 2020 yılına kadar kendi kendine yeter ve toplumda aktif olarak yaşayabilen 70 ve üzeri yaşlardaki bireylerin oranını en az %50 arttırmak.

- Sağlık personelinin yaşlıların sağlık sorunları konusunda mezuniyet öncesi ve sonrası eğitim programlarının geliştirilmesi.

- Yaşlılara hizmet sunumunda sektörler arası işbirliğinin geliştirilmesi.

- Yaşlıların sağlık ocaklarının rutin izleme kapsamına alınması.

- Yaşlıların ülke koşullarına uygun evde bakımına yönelik uygulamaların geliştirilmesi ve yaygınlaştırılması.

- Yaşlıların sağlıklı beslenme, kronik hastalıklar ve akılcı ilaç kullanımı konularında bilgilendirilmesi.

Ülkemiz “Ulusal Yaşlı Sağlığı Programı” hedef ve stratejileri toplam nüfus içindeki oranı giderek yükselen yaşlı nüfusun daha sağlıklı olmalarını ve toplum içinde daha aktif rol almalarını sağlamaya yöneliktir.